Ένα ποίημα γραμμένο στην καντίνα ιδιωτικού μαιευτηρίου

Στα φαστφουντάδικα του τοκετού

Άσπρες ποδιές χωρίς να υπολογίζουν

Μοιράζουν φόβους κι ελπίδες

Στο μέταλλό τους σκυφτοί τον κάματο υπομένουν

Ανθρακωρύχοι του πιο σπάνιου ορυκτού

Αυτού που μας έφερε όλους στη ζωή χωρίς να το προσμένουμε.

Στραμμένα τα μάτια τους επάνω κάθε φορά που αυτοί

Ιερείς εξέρχονται από το ιερό που έχουν κατασκηνώσει

Χωρίς καμία φειδώ

Μεταξύ τυρόπιττας καφέ τσιγάρου

Ένα παιδί γεννιέται

Οι άνθρωποι αφηρημένοι

Ξεχάσανε τη δική τους γέννα

Πώς θα ζήσουν κάποιαν άλλη;

"Αύριο βγαίνουμε κι εμείς"

Μεταξωτές πυτζάμες

Ασθενείς με μιαν άλλη όψη

Κοιλιές που ανοίγουνε με βία

Και ξανακλείνουν σαν πόρτες ασανσέρ

Κάποιος πατάει ένα κουμπί

Και κάποιος περιμένει ν’ανοίξει η πόρτα και κάποιος να βγει

Τι μπορεί όλο αυτό να μας προσφέρει;

Αρκουδάκια με σκυλάκια κάτι ρούχα για να μας μαρτυρούν

Ένα γαλλικός και μια πορτοκαλάδα

Κάθισαν στο ίδιο τραπέζι

Οι φωνές διάσπαρτες και διπλανές

"Για την κα Δεμέστιχα"

Όπως λέμε η ταχεία για Χαλκίδα αναχωρεί σε 15 λεπτά

Επιβίβαση τώρα.

Παναγιώτης Βάθης, 2007